DESIR ET DEVENIR, MINI ART FESTIVAL ON DESIRE AND BECOMING OR on EPITHIMIA KE EGINA (stin Aegina) by Haris Metaxa & WICCAN A.C Paris (Yes!)15/4/21 to 15/5/21

DESIR ET DEVENIR,  or EPITHIMIA KAI EGINA (stin Aegina) 

WICCAN Association Culturelle Paris and Haris Metaxa, Commissaire d'Expo et Presidente de Wiccan A.C Paris have the pleasure of officially launching this MINI ART FESTIVAL in Greece, at the lovely Aegina Island, close to Athens yet so far away!

more to follow soon!

 

Alice Pechriggl (Autriche) : Dénégation et agir d’exception / How to transform the pandemic dystopia into a universal utopia for truth, beauty and freedom

Alice Pechriggl (Autriche) : Dénégation et agir d’exception

My lovely friend, Austrian Philosopher Alice Pechriggl uses generosity and lucidity of heart and mind to tell us how we can transform the recent pandemic dystopia into a future utopia for truth, beauty and freedom for all.
Philosophy is not dead yet and we dearly need it to stay alive!
Adelante tutta, amici e amiche allora!

Paris, 10th of May, 2020

Το έργο Φελίτσε και Λίλυ στην Αθήνα, από την σκηνοθέτρια Κατερίνα Πολυχρονοπούλου και τις συνεργάτιδές της (Greek version of Felice & Lily Play)

Μια βροχερή και κρύα μέρα του Φεβρουαρίου του 2020 ξεκίνησα μαζί με μια φίλη (που με είχε καλέσει να πάμε και υποτίθεται ήξερε τη διεύθυνση για το μικρό θεατράκι Vault) στην περιοχή του Κεραμεικού στο κέντρο της Αθήνας. Το βρήκαμε τελικά και περιμέναμε απ' έξω μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες για να πάμε στον β' όροφο όπου θα παρουσιαζόταν το έργο «Φελίτσε και Λίλυ» μια παράσταση φτιαγμένη από γυναίκες, πάνω σε ένα κείμενο γραμμένο στα ελληνικά από την Ελένη Καρασαββίδου και το οποίο με τη σειρά του βασίζεται στο βιβλίο που η Λίλυ προς το τέλος της ζωής της υπαγόρευσε σε μία συγγραφέα. 

Και τα δύο αυτά κείμενα διηγούνται την αληθινή ιστορία του έρωτα μεταξύ δύο πολύ διαφορετικών μεταξύ τους γυναικών στην ναζιστική Γερμανία καθώς ο πόλεμος έβαινε προς το τέλος του. Είναι η ιστορία της Λίλυ, μιας αφελούς γερμανίδας μητέρας και συζύγου ενός ναζί στρατιωτικού και της Φελίτσε, μιας ιδιόρρυθμης Εβραίας η οποία αντιμετωπίζει θαρραλέα και αποδιώχνει τον φόβο της κατάδοσης και του επικείμενου θανάτου της. Είχα διαβάσει τα απομνημονεύματα της Λίλυ και είχα δει το κινηματογραφικό έργο «Aimée and Jaguar» πολλά πολλά χρόνια πριν, σε κάποιο από τα φεστιβάλ γυναικείου κινηματογράφου, δεν θυμάμαι αν ήταν στη Φλωρεντία, στο Κρετέιγ (Παρίσι) ή ίσως στο Λονδίνο, θυμόμουν μόνο ότι ανήκε σε κείνες τις κλασικές ιστορίες που είχα αφομοιώσει τόσο σαν σκέψη όσο και σαν συναίσθημα. 

Ήμουν περίεργη να δω αυτή την ελληνική εκδοχή του έργου σε μια αποκλειστικά γυναικεία δημιουργία, στο κουκλίστικο θεατράκι σε απόσταση αναπνοής από την Ακρόπολη, στην καρδιά μιας περιοχής της Αθήνας με απομεινάρια από τα σπίτια με κόκκινα φανάρια, όπου τώρα αφθονούν καφέ και ταβέρνες.

Δεν είχα μεγάλες προσδοκίες καθώς δεν περίμενα καθόλου ότι θα προσέθεταν κάτι καινούργιο σε αυτή την κλασική Σαιξπηρική σχεδόν ιστορία απόλυτου έρωτα και αφοσίωσης, πέρα από την τραγικότητα της ιστορικής συγκυρίας και των αποκλεισμών που επέβαλλαν η φυλή και το φύλο. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά της σκηνοθεσίας της Κατερίνας Πολυχρονοπούλου, είδα με χαρά να διαψεύδεται η μπλαζέ και κυνική στάση με την οποία είχα έρθει να δω το έργο. 

Η αόρατη αυλαία ανοίγει και έχουμε μπροστά μας την γριά Λίλυ (με τη συγκινητική ηθοποιΐα της νεαρής και εμφανώς εγκύου ηθοποιού Δήμητρας Σύρου) η οποία ανατρέχει στις γλυκόπικρες μνήμες από τα νιάτα της και σ' εκείνο το γεγονός που φαινόταν πέρα από κάθε φαντασία για μια σύζυγο στρατιωτικού Ναζί και μητέρα όπως αυτή υπήρξε: την γνωριμία της, δηλαδή, με την Φελίτσε, μια καλλιεργημένη και σφύζουσα από ζωντάνια γυναίκα, την οποία θα ερωτευτεί παράφορα και επίσης αργότερα θα ανακαλύψει ότι είναι Εβραία. 

Εξαιρετική σύλληψη να τοποθετηθούν στη σκηνή δύο πρόσωπα ως Λίλυ, εκ των οποίων η ηλικιωμένη ανοίγει τη σκηνή με την αναπόλησή της και η νέα (η ντελικάτη Δήμητρα Βαμβακάρη) που δεν υπάρχει πλέον, καθώς και το ενσαρκωμένο και εκρηκτικό φάντασμα της Φελίτσε (στην θαυμάσια πολυεπίπεδη ηθοποιΐα της Έλενας Τυρέα) που μοιραία πέθανε στον πόλεμο. 

Τρεις γυναίκες ηθοποιοί που εναρμονίζονται σαν ένα σώμα που δίνει ζωή στην τραγική ιστορία αγάπης ανάμεσα στις δύο τόσο ανόμοιες ερωμένες, μια εμπειρία τόσο πυκνή ως βίωμα ώστε να παραμείνει καθοριστική για την ύπαρξη της Λίλυ, να γίνει μια ιστόρηση που την αφηγήθηκε άλλοτε μπροστά σε μια κάμερα και άλλοτε απλώς προφορικά, και η οποία έγινε ντοκιμαντέρ, έγινε μια κλασική ταινία έρωτα με τον τίτλο «Aimée and Jaguar», ένα βιβλίο απομνημονευμάτων, και όλα αυτά αφιερωμένα στον έρωτα μιας ολόκληρης ζωής, την Φελίτσε. Εκτός από αυτά, έγινε για όλες εμάς που γνωρίζαμε αυτή την ιστορία, μια νοσταλγική ανάμνηση, μια νοσταλγική κραυγή που ακούγεται ακόμα μέσα στην πολυάσχολη και παρ'όλα αυτά τόσο γεμάτη από πρόσωπα ζωή μας.   

Το είπα και θα το ξαναπώ, αυτό το έργο είναι ένα «Ρωμαία και Ιουλιέττα» μέσα στη ναζιστική εποχή όπου το αδύνατο να συμβεί παρουσιαζεται με την μορφή του φύλου (δύο γυναίκες) και της φυλής (μία ελεύθερη γερμανίδα και μία υπό καταδίωξη εβραία), δυο απαγορευμένες  να συνυπάρξουν μορφές τόσο ιδιωτικά όσο και κοινωνικά στο δεδομένο ιστορικό πλαίσιο.

Η μινιμαλιστική αλλά και έντονα ιμπρεσιονιστική ηθοποιΐα των τριών ηθοποιών ενισχύθηκε και επαυξήθηκε από τις υπόλοιπες συντελέστριες της παράστασης, τον φωτισμό (υποβλητικός και έντονος, για τη δημιουργία σκιών και έκστασης), την χορογραφία (αυτή η σαρκική ιστορία πόθου και έρωτα δεν γίνεται ποτέ κοινότοπη ή χυδαία), την μουσική (νοσταλγική, πονεμένη ή και χαρούμενη όπου ταιριάζει), τα κοστούμια (Αγγελίνα Παγώνη), τα θεατρικά δραματικά στοιχεία (γράμματα, ιστορικά αντικείμενα, παλιωμένες φωτογραφίες), συμπράττουν όλα θαυμάσια στο να δώσουν ζωή σε δύο φαντάσματα που δείχνουν να είναι πιο ζωντανά από εμάς τις ίδιες που τα παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα στην μιάμιση ώρα που διαρκεί το έργο. 

Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση αυτή η οργανική συνεργασία από την οποία απουσίαζε η οποιαδήποτε προσωπική ματαιοδοξία και η οποία είχε τεθεί στην υπηρεσία της δραματικής αλήθειας, προσφέροντας στο κοινό μια ολοζώντανη, συγκινητική εμπειρία γεμάτη από ζωτική ένταση και σφυγμο.             

Σχετικά με το περιεχόμενο, εκείνο που μου άρεσε πάνω απ' όλα σε αυτή την ερμηνεία του κλασικού ερωτικού θέματος ήταν το γεγονός ότι δεν επιδίωξε εμφατικά να διαφημίσει ή να υπερασπιστεί την ομοφυλοφιλία, αλλά την προσέγγιζε με φυσικό τρόπο όπως κάνει η ζωή για όλες μας. 

Κάτι ακόμα που εκτίμησα είναι ο τρόπος που προσέγγισαν τον έρωτα· εδώ ο έρωτας θεωρείται ως μια ζωτική δύναμη που κερδίζει τα πάντα και λάμπει μέ το δικό του φως μεταμορφώνοντάς τα όλα στο πέρασμά του, υπερβαίνοντας τον χρόνο, υπερβαίνοντας τον θάνατο, την Ιστορία, την προπαγάνδα κάθε είδους, καθώς ο έρωτας γίνεται ένα είδος μεταφυσικού κριτηρίου αλήθειας και κάθε ηθικής αξίας.  Ο έρωτας (αγάπη) ως μια μεταφυσική γεννήτρια δύναμης που ανάβει την δάδα σε κάθε τι αληθινό, δίκαιο, ωραίο.

Ουτοπία, θα μου πείτε ; 

Προτιμώ την ανθρωπιστική, ερωτική ουτοπία της Λίλυ και Φελίτσε, από την μονόχνοτη, σολιψιστική, καταστροφική δυστοπία σας, που ήρθε τώρα και ο COVID19 να υπογραμμίσει. 

Ένα μεγάλο μπράβο σε όλη τη θεατρική ομάδα και ένα δυνατό κάλεσμα προς τα ευρωπαϊκά θέατρα και φεστιβάλ που πιθανόν θα ενδιαφερόντουσαν να τις καλέσουν. Είναι πρόθυμες και μπορούν να ανταποκριθούν!

Ζήτω η Τέχνη και Ζήτω ο Έρωτας!

Και... ΣΑΣ ευχαριστώ 

© Χάρις Μεταξά, Σομόν συρ Γιον 3.4.2020 

Ελληνική απόδοση από τα Αγγλικά από την Νίκη Σταυριδη

http://harismetaxawritingart.blogspot.com/2020/04/felice-and-lilly-play-by-greek-director.html

https://www.youtube.com/watch?v=StaA-A-rJH0 

FELICE AND LILLY PLAY BY GREEK DIRECTOR KATERINA POLYHRONOPOULOU AND COMPANY

FELICE AND LILLY PLAY BY GREEK DIRECTOR KATERINA POLYHRONOPOULOU AND COMPANY

A cold rainy day of February 2020 I got easily lost 

(together with a friend who supposedly knew how to get to the little multimedia space of Vault theatre and who had invited me there) 

at the Keramikos area of central Athens.

Finally we found the VAULT place and waited outside for the theatre room II to open its doors to the all female production of "FELICE and LILLY" based on a Greek text (by Helena Karasavidou) that was itself based on the book Lilly told to a writer towards the end of her life.

Both texts are telling the real love story of two very different women in Nazi Germany towards the end of the war, the story of Lilly, a naive German mother and wife of a Nazi soldier and of Felice, a sofisticated Jew woman courageously dancing away the fear of betrayal and imminent death.

I have read Lilly's memoir and had seen the cinematic fiction under the tittle of "Aimée and Jaguar"

many, many years ago in one of women cinema festivals either in Florence or Creteil or maybe in London, could not remember where, only that it belonged to the classical stories totally intergrated into my mind and heart.

I was curious to see this all female Greek version at this lovely, tiny, doll like theatre situated 10 min from Acropolis at the heart of what remained of the Athenian red light district full of cafés and restaurants.

My expectations were low as I did not expect them to add anything to this classic, almost Shakespearian tale of absolute love and dedication beyond the tragic spirit of its historical time and the divisons race and gender commanded.

Happily I was to be disappointed in my blasé, quite cynical attitude as I saw very quickly from the first moments of Katerina Polyhronopoulou's production and direction.

The  invisible curtains open and we are in the presence of old Lilly (the touching young actress and very pregnant Dimitra Syrou) reminiscing about her bitter sweet youth and the beginning of what had seemed inimaginable to the naive young Nazi wife and mother that she has been: 

meeting up with a cultivated and full of life woman named Felice with whom she was to fall in love head over heels and later discover that she was also a Jew.

The wonderful idea of placing two Lillies on stage, the old one opening the scene in her day dreaming and the young one (the delicate Dimitra Vamvakari) that does not exist anymore and the carnal and explosive ghost of Felice (in the wonderful multilayered performance of Elena Tyrea) who inevitably died in the war.

Three actresses working in unison as one body giving flesh and bones to the tragic love story between those two so unlikely lovers, an experience so intense that managed to cross Lilly's own existence, become a tale she told on and off camera and then a documentary, a classic fiction film with the title of "Aimée and Jaguar" and a book of memoirs all dedicated to her life long love, Felice.

And also a nostalgic souvenir in all of us who knew about it, a nostalgic void screaming to be heard inside our busy and yet so inhabited lives.

I said it and shall say it again, A Romea and Jiulietta in Nazi times where impossibility was dressed in gender (two women) and race (one a free German and one a persecuted Jew) clothes that were not permitted to exist neither privately nor socially, historically.

The actresses minimalistic and also densily impressionistic performances are greatly helped and enhanced by the rest of this all women crew, the lighting (so suggestive and intense in creating shadows and ecstasis), the choreography (this carnal tale of desire and love never becomes vulgar or banal), the music (so nostalgic, painful and happy when appropriate), the costumes (Aggelina Pagoni), the theatrical dramatic props (letters, historical objects, old looking photographs), all work together wonderfully to bring to life two ghosts that seem more real than ourselves during the hour and a half the performance/play lasts. 

I was very impressed by this organic collaboration where all personal vanity was exiled and put into the service of the dramatic truth making the experience for the audience so vivid, so touching, so full of organic tensions and spasms.

Concerning the content, what I liked most in this interpretation of the classical love theme was the fact that did not wish to polemically underline and promote or defend homosexuality, it was so matter of fact in its approach as life is to all of us.

Another element I appreciated is the way they approched love; love is seen as a life force that wins everything and shines with its own light transfiguring everything in its passage, going beyond time, beyond death, beyond history, beyond propaganda of any kind to become a sort of universal test of truth and of value.

Love as a metaphysical power house lighting up the torch of what is true and of what is right and beautiful.

Utopic, you say?

I prefer their humanistic, lovers utopia to your single, solipsistic, apocalyptic dystopia that the COVID19 just came to undeline.

A big bravo to all the cast and a shout out to European theatres and festivals 

that might be interested to invite them over.

They are able and willing!

Eviva Art and Eviva Love!

And Thank YOU...

(c) Haris Metaxa, Chaumont sur Yonne, 3/4/2020

Greek Play Production, Athens, February 2020https://www.youtube.com/watch?v=StaA-A-rJH0

music theme by Maria Voumvaki https://www.youtube.com/watch?v=iKz26PSKyHI

the memoir in book form   https://www.ebooks.com/en-fr/book/2509103/aimee-jaguar/fischer-erica/?src=feed&gclid=CjwKCAjwvZv0BRA8EiwAD9T2VTpYKsfjqcg_NShf7KG8ijZ86Xp2KGehVraIfxX8iCTRcLcfPlefjBoCLPYQAvD_BwE

Original documentary https://www.youtube.com/watch?v=DySvcj3wZU4&t=14s


Fiction Aimée and Jaguar here: https://www.youtube.com/watch?v=lSen_TP1DoQ

My English Translation of Greek Poet Titos Petropoulos from "Magnetic Fields"; MAGNETIC FIELDS POEM

IMAGE SEEN THOUGH MAGNETIC FIELDS

The fire was being extinguished

By the movements

Of the dancers

The resonance,

Strong in the ears 

Of the guards

Wood, vertical 

Will catch fire

The path is large,

Filled with kids

Opaque youth

In old age,

In bronze bodies

Opaque youth

In strong minds

Once again,

In what was hidden,

In thin clouds

How many jokes we made!

You remember,

In spite of the suffocation

We were managing to breathe

You remember so well

That you must have been here

`

Tell me

You exist

Under this tropical winter sun

The images passed on,

With the smell of a living being,

With the ashes of a killed one

In the planet of the weak,

In the planet of the strong

They knew!

We understood

Pity founds

The numbers of dead

The fight of surprises

Inside the treacherous fields

Has started

Actions and ways

Were suggested

By the mouths of the losers

Souls!

They visit often

The wounds of despair

In the country of temples

In the country of the law

The sounds of weapons echoed

Sarcastic laughs were heard

Heavily armed

They attacked the children

Simplicity was a void,

`no meaning left in it

And the children,

Wet swords,

They managed to endure everything

The decadence,

The glory 

of a new era has come

Loud sounds of moving chains,

Anger followed unformulated accusations

In therapeutic melancholy

Gazes filled with guilt

Ride separated in this euforia with no end

Everything comes to an end

In the mausoleum 

Of the winners

The corpses of the losers

A new beginning

Was dawning in the survival

Filled with songs

We could hear

Placed on the path

Of the breeze

Seduced by the shadows of spring

Introspection and souvenirs,

The throne of the Ego

The power of the You

We archive the years

We name the dedication

After the dark,

Before the dawn,

In a midnight fertile ecstasy

For what once existed,

Even if remaining in the shadows

BIRTH

DEATH

ETERNITY

(C) Haris Metaxa for English Translation, in Paris 27/3/2020

Dedicated to the spirit of CORONAVIRUS Apocalyptic times

My English Translation of Greek Poet Titos Petropoulos from "Magnetic Fields"; TRANSCENDANCE POEM

Transcendance

WITH NO MAKE UP ON,

CONCORDE

WAS FILLING OUT OUR EXISTENCE

KLOWLEDGE

WAS POURING DOWN

INTO THE INFINITE CREATION

THERE,

IN THE LONELY, CONNECTION SEEKING

PLENITUDE

SPOKEN AND WRITTEN WORDS

TRY TO EXPRESS

TRANSITION,

WONDERINGS

OF THE RESEARCHERS

(C) English Translation by Haris Metaxa, Paris 27/3/20